I love the way you lie

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03

Archiwum styczeń 2019

Jak zorganizować imprezę masową ?

Co to jest impreza masowa?

Co na to wszystko nasze prawo??

Przez imprezę masową rozumieć należy imprezę masową artystyczną – rozrywkową ( m.in. koncerty, festyny, kabarety, pokazy, zorganizowane publiczne oglądanie przekazu telewizyjnego na ekranach lub urządzeniach umożliwiających uzyskanie obrazu o przekątnej przekraczającej 3 m), masową imprezę sportową, w tym mecz piłki nożnej (są to imprezy mające na celu współzawodnictwo lub popularyzowanie kultury fizycznej). Ponadto musi być spełniony warunek minimalnej liczby miejsc udostępnionych przez organizatora dla uczestników imprezy, która waha się od 300 do 1000 w zależności, jakiej imprezy dotyczy i gdzie jest organizowana.

A wiec imprezą masową będzie:

1) impreza masowa artystyczno-rozrywkowa organizowana:  a) na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na których liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000,  b) w hali sportowej lub w innym budynku umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, w których liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 500;

2) impreza sportowa organizowana:  a) na stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej – nie mniej niż 300,  b) terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000;

3) mecz piłki nożnej organizowany na stadionie lub w innym obiekcie sportowym, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000;

Uwaga: W przypadku organizacji imprezy masowej zakwalifikowanej, jako impreza masowa podwyższonego ryzyka, liczby udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynoszą nie mniej niż:

1) 300 – dla stadionu, innego obiektu niebędącego budynkiem lub terenu umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej;

2) 200 – dla hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej;

3) 200 – dla meczu piłki nożnej. Poprzez imprezę masową podwyższonego ryzyka należy przez to rozumieć imprezę masową, w czasie której, zgodnie z informacją o przewidywanych zagrożeniach lub dotychczasowymi doświadczeniami dotyczącymi zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji.

Obowiązki organizatora imprezy masowej.

Każdy organizator imprezy masowej musi uzyskać zezwolenie na jej przeprowadzenie. W tym celu nie później niż na 30 dni przed planowanym terminem jej rozpoczęcia organizator:

1) występuje do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwego ze względu na miejsce przeprowadzenia imprezy masowej z wnioskiem o wydanie zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej;

2) zwraca się do właściwych miejscowo: komendanta miejskiego Policji i komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej, dysponenta zespołów ratownictwa medycznego i państwowego inspektora sanitarnego z wnioskiem o wydanie opinii o niezbędnej wielkości sił i środków potrzebnych do zabezpieczenia imprezy masowej, zastrzeżeniach do stanu technicznego obiektu (terenu) oraz o przewidywanych zagrożeniach Uwaga:  Termin 30 dniowy może zostać skrócony do 14 dni w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach, w szczególności, gdy potrzeba organizacji imprezy masowej wynika z przyczyn nagłych oraz jeżeli charakter imprezy masowej odpowiada przeznaczeniu obiektu określonemu w projekcie budowlanym tego obiektu.

 Do wniosku o wydanie zezwolenia organizator musi dołączyć także cały szereg dokumentów wymienionych w art. 25 ust. 2 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. z o bezpieczeństwie imprez masowych ( Dz.U. 2015 nr 0 poz. 2139 z późn. zm)  Kto organizuje imprezę masową bez wymaganego zezwolenia lub niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniu albo przeprowadza ją wbrew wydanemu zakazowi, podlega grzywnie nie mniejszej niż 240 stawek dziennych, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.  Kto, organizując imprezę masową, nie zachowuje wymogów i warunków bezpieczeństwa określonych w art. 5 ust. 2 lub w art. 6 ust. 1, podlega grzywnie nie mniejszej niż 180 stawek dziennych.

Co na to nasze prawo??

Dz. U. 2009 Nr 62 poz. 504 U S T AWA z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych.

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa: 1) zasady postępowania konieczne do zapewnienia bezpieczeństwa imprez masowych; 2) warunki bezpieczeństwa imprez masowych; 3) zasady i tryb wydawania zezwoleń na przeprowadzanie imprez masowych; 4) zasady gromadzenia i przetwarzania informacji dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych; 5) zasady odpowiedzialności organizatorów za szkody wyrządzone w związku ze zorganizowaniem imprez masowych.

Art. 2. Przepisów ustawy nie stosuje się do nieodpłatnych imprez masowych organizowanych na terenach zamkniętych będących w trwałym zarządzie jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez: Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz ministrów właściwych: do spraw wewnętrznych, do spraw oświaty i wychowania, do spraw szkolnictwa wyższego oraz do spraw kultury fizycznej, jeżeli jednostki te są organizatorami imprezy masowej w rozumieniu niniejszej ustawy.

Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) imprezie masowej – należy przez to rozumieć imprezę masową artystyczno- -rozrywkową, masową imprezę sportową, w tym mecz piłki nożnej, o których mowa w pkt 2–4, z wyjątkiem imprez: Opracowano na podstawie t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1870. ©Kancelaria Sejmu s. 2/46 15.10.2018 a) organizowanych w teatrach, operach, operetkach, filharmoniach, kinach, muzeach, bibliotekach, domach kultury i galeriach sztuki lub w innych podobnych obiektach, b) organizowanych w szkołach i placówkach oświatowych przez zarządzających tymi szkołami i placówkami, c) organizowanych w ramach współzawodnictwa sportowego dzieci i młodzieży, d) sportowych organizowanych dla sportowców niepełnosprawnych, e) sportu powszechnego o charakterze rekreacji ruchowej, ogólnodostępnym i nieodpłatnym, organizowanych na terenie otwartym, f) zamkniętych organizowanych przez pracodawców dla ich pracowników – jeżeli rodzaj imprezy odpowiada przeznaczeniu obiektu lub terenu, gdzie ma się ona odbyć;

2) imprezie masowej artystyczno-rozrywkowej – należy przez to rozumieć imprezę o charakterze artystycznym, rozrywkowym lub zorganizowane publiczne oglądanie przekazu telewizyjnego na ekranach lub urządzeniach umożliwiających uzyskanie obrazu o przekątnej przekraczającej 3 m, która ma się odbyć: a) na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na których liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, b) w hali sportowej lub w innym budynku umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, w których liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 500;

3) masowej imprezie sportowej – należy przez to rozumieć imprezę masową mającą na celu współzawodnictwo sportowe lub popularyzowanie kultury fizycznej, organizowaną na: a) stadionie lub w innym obiekcie niebędącym budynkiem, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona ©Kancelaria Sejmu s. 3/46 15.10.2018 zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000, a w przypadku hali sportowej lub innego budynku umożliwiającego przeprowadzenie imprezy masowej – nie mniej niż 300, b) terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób wynosi nie mniej niż 1000;

4) meczu piłki nożnej – należy przez to rozumieć masową imprezę sportową mającą na celu współzawodnictwo w dyscyplinie piłki nożnej, organizowaną na stadionie lub w innym obiekcie sportowym, na którym liczba udostępnionych przez organizatora miejsc dla osób, ustalona zgodnie z przepisami prawa budowlanego oraz przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej, wynosi nie mniej niż 1000;

5) imprezie masowej podwyższonego ryzyka – należy przez to rozumieć imprezę masową, w czasie której, zgodnie z informacją o przewidywanych zagrożeniach lub dotychczasowymi doświadczeniami dotyczącymi zachowania osób uczestniczących, istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji;

6) czasie trwania imprezy masowej – należy przez to rozumieć okres od chwili udostępnienia obiektu lub terenu uczestnikom imprezy masowej do chwili opuszczenia przez nich tego obiektu lub terenu;

7) liczbie miejsc dla osób na imprezie masowej – należy przez to rozumieć liczbę udostępnionych przez organizatora miejsc na stadionie, w innym obiekcie niebędącym budynkiem, hali sportowej albo w innym budynku lub na terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej, ustaloną na podstawie przepisów prawa budowlanego i przepisów dotyczących ochrony przeciwpożarowej;

8) instytucjach zagranicznych – należy przez to rozumieć podmioty zagraniczne i międzynarodowe, w tym w szczególności wchodzące w ich skład narodowe punkty informacyjne, właściwe do zapobiegania i zwalczania przejawów przemocy i chuligaństwa w czasie masowych imprez sportowych, w tym meczów piłki nożnej, na podstawie Europejskiej konwencji w sprawie przemocy i ekscesów widzów w czasie imprez sportowych, a w szczególności ©Kancelaria Sejmu s. 4/46 15.10.2018 meczów piłki nożnej, sporządzonej w Strasburgu dnia 19 sierpnia 1985 r. (Dz. U. z 1995 r. poz. 625) oraz decyzji Rady 2002/348/JHA z dnia 25 kwietnia 2002 r. dotyczącej bezpieczeństwa w związku z meczami piłki nożnej o charakterze międzynarodowym (Dz. Urz. WE L 121 z 08.05.2002, str. 1–3; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 19, t. 04, str. 237– 239);

9) organizatorze – należy przez to rozumieć osobę prawną, osobę fizyczną lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, przeprowadzającą imprezę masową;

10) regulaminie obiektu (terenu) – należy przez to rozumieć przepisy wydane przez właściciela, posiadacza, użytkownika lub zarządzającego obiektem lub terenem, zawierające zasady wstępu na teren lub obiekt, w tym osób małoletnich, zasady zachowania się osób obecnych w obiekcie lub na terenie i korzystania przez nie z obiektu lub terenu oraz ze znajdujących się tam urządzeń, a także określające miejsca nieprzeznaczone dla publiczności;

11) kierowniku do spraw bezpieczeństwa – należy przez to rozumieć osobę wyznaczoną przez organizatora, reprezentującą go w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom imprezy masowej;

12) służbie informacyjnej – należy przez to rozumieć osoby podlegające kierownikowi do spraw bezpieczeństwa, wyznaczone przez organizatora, w tym spikera zawodów sportowych;

13) służbie porządkowej – należy przez to rozumieć osoby podlegające kierownikowi do spraw bezpieczeństwa, wyznaczone przez organizatora, wpisane na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej, o której mowa w art. 26 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2017 r. poz. 2213 oraz z 2018 r. poz. 138, 650, 1629 i 1669);

14) terenie umożliwiającym przeprowadzenie imprezy masowej – należy przez to rozumieć wydzielony, odpowiednio oznaczony teren na otwartej przestrzeni, spełniający warunki higieniczno-sanitarne odpowiadające wymaganiom przewidzianym prawem oraz posiadający infrastrukturę zapewniającą bezpieczne przeprowadzenie imprezy masowej, na którym do określenia liczby miejsc przyjmuje się przelicznik 0,5 m2 na osobę; ©Kancelaria Sejmu s. 5/46 15.10.2018

15) terenie zamkniętym – należy przez to rozumieć teren zamknięty w rozumieniu przepisów prawa budowlanego lub teren będący w trwałym zarządzie jednostek organizacyjnych podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych przez: Ministra Obrony Narodowej, Ministra Sprawiedliwości oraz ministrów właściwych: do spraw wewnętrznych, do spraw oświaty i wychowania, do spraw szkolnictwa wyższego oraz do spraw kultury fizycznej;

16) zabezpieczeniu imprezy masowej – należy przez to rozumieć ogół skoordynowanych przedsięwzięć podejmowanych w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego w związku z imprezą masową; 17) zakazie zagranicznym – należy przez to rozumieć zakaz stadionowy, nałożony przez uprawnione do tego podmioty innych państw, o którym informację przekazano Komendantowi Głównemu Policji; 18) zezwoleniu – należy przez to rozumieć zezwolenie na przeprowadzenie imprezy masowej wydane, w drodze decyzji, przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta właściwych ze względu na miejsce przeprowadzenia imprezy masowej; 19) dokumencie potwierdzającym tożsamość – należy przez to rozumieć dowód osobisty, tymczasowe zaświadczenie tożsamości, paszport, prawo jazdy, legitymację szkolną lub studencką, dokument stwierdzający tożsamość cudzoziemca albo inny dokument potwierdzający tożsamość zaopatrzony w wizerunek twarzy i adres zamieszkania osoby.

Art. 4. Postępowanie w sprawach określonych w ustawie, z wyłączeniem

art. 14, prowadzi się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149, 650, 1544 i 1629), jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.

http://prawo.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20090620504/U/D20090504Lj.pdf Tutaj podaję link do całej ustawy.

Pozdrawiam :)

Jak już mówiłam parę razy muszę poruszyć tematy prawnicze z roku 2016-2019. No to tak. Uchodźcy. Temat rzeka. Jednak nie uważam się za kompetentną osobę, żeby poruszać i komentować sprawy "przyjmowania" uchodźców. Skupię się jednak na tym, czym jest azyl? Kto ma u nas w Polsce prawo do Azylu? I gdzie to wszystko jest napisane, żeby wrzucić trochę tekstu prawniczego.

Azyl (łac.: asylum, z gr.: ásylon 'wolny od grabieży; nietykalny’; a- 'bez-' i sýlon ‘prawo zagarnięcia’)– miejsce odosobnienia, ucieczki, schronienia, zwłaszcza dla osób ściganych przez prawo. Znaczenie wywodzi się ze zwyczaju, według którego nie można było wydać przestępcy ukrywającego się w sanktuarium.Azyl prawem człowieka

Powszechna deklaracja praw człowieka w artykule 14 głosi: 1. Każdy człowiek ma prawo ubiegać się o azyl i korzystać z niego w innym kraju w razie prześladowania. 2. Nie można powoływać się na to prawo w przypadku ścigania wszczętego rzeczywiście z powodu popełnienia przestępstwa pospolitego lub czynu sprzecznego z celami i zasadami Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Amerykańska Konwencja Praw Człowieka (1969) w art. 22.7. Każda osoba ma prawo zwracać się o azyl oraz uzyskać azyl na obcym terytorium, zgodnie z ustawodawstwem danego państwa oraz konwencjami międzynarodowymi, w przypadku, gdy jest ścigana za przestępstwa polityczne lub pokrewne przestępstwa pospolite. 8. W żadnym przypadku cudzoziemiec nie może być deportowany lub odesłany do kraju, niezależnie od tego, czy jest to jego kraj ojczysty, czy nie, jeżeli w tym kraju jego prawo do życia lub wolności osobistej jest w niebezpieczeństwie pogwałcenia z powodu jego rasy, narodowości, religii, statusu społecznego lub przekonań politycznych.

Afrykańska Karta Praw Człowieka i Ludów w art. 12.3 Każda osoba będzie miała prawo, w sytuacji, gdy jest prześladowana, zwracać się o azyl oraz uzyskiwać azyl w innych krajach, zgodnie z prawami tych krajów i konwencjami międzynarodowymi.

Międzynarodowe Pakty Praw Człowieka i Europejska konwencja praw człowieka milczą na ten temat, zabraniają jedynie samowolnego usunięcia obcokrajowca z terytorium państwa – strony.

O tym, kto ma w Polsce prawo do Azylu określa Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 56. Prawo azylu

1. Cudzoziemcy mogą korzystać z prawa azylu w Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach określonych w ustawie.
2. Cudzoziemcowi, który w Rzeczypospolitej Polskiej poszukuje ochrony przed prześladowaniem, może być przyznany status uchodźcy zgodnie z wiążącymi Rzeczpospolitą Polską umowami międzynarodowymi.

STATUS UCHODŹCY W POLSCE

Kto jest uchodźcą ?

W rozumieniu art. 1 Konwencji Genewskiej z 1951 r. oraz Protokołu Nowojorskiego, uchodźcą jest osoba, która spełnia następujące warunki: • przebywa poza swoim krajem pochodzenia, • żywi uzasadnioną obawę przed prześladowaniem ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub poglądy polityczne, • z powodu tej obawy nie może lub nie chce korzystać z ochrony swojego kraju pochodzenia, • nie zachodzą wobec niej klauzule wyłączające: uchodźcą nie jest osoba, która popełniła zbrodnię przeciw pokojowi, zbrodnię wojenną, zbrodnie przeciw ludzkości, poważne przestępstwo niepolityczne, albo czyn sprzeczny z celami i zasadami ONZ. Prześladowanie należy rozumieć jako poważne naruszenie praw człowieka. Nie każdy przejaw złego traktowania w kraju pochodzenia jest prześladowaniem. Statusu uchodźcy może nie uzyskać osoba, która opuściła swój kraj pochodzenia nie w wyniku prześladowania, ale innych problemów, takich jak ubóstwo, brak pracy, bezdomność, odpowiedzialność karna za popełnione przestępstwo pospolite. Jakie prawa daje status uchodźcy Cudzoziemiec, który został uznany za uchodźcę, nabywa szereg praw. Najważniejsze z nich to: • prawo pobytu w Polsce – uchodźca nie może być wydalony z Polski, poza wyjątkowymi okolicznościami, o których mowa w art. 32 i 33 Konwencji Genewskiej. Cudzoziemcowi, który uzyskał status uchodźcy wydaje się kartę pobytu, • możliwość podróżowania za granicę – uchodźca otrzymuje dokument podróży, nazywany paszportem genewskim, • prawo do pracy – uchodźca może pracować na takich samych zasadach, jak obywatel polski, to znaczy, że nie potrzebuje specjalnego zezwolenia na pracę, • prawo do prowadzenia działalności gospodarczej na takich samych zasadach, jak obywatel polski, 2 • prawo do świadczeń pomocy społecznej, otrzymywania zasiłków rodzinnego, pielęgnacyjnego i wychowawczego, • prawo do nauki w szkołach podstawowych, gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych (licea, technika), oraz w szkołach wyższych, • prawo do ubezpieczenia zdrowotnego: uchodźca może ubezpieczyć się dobrowolnie w Narodowym Funduszu Zdrowia lub podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, wynikającego z umowy o pracę, • prawo do pomocy integracyjnej, • możliwość ubiegania się o obywatelstwo polskie na korzystniejszych warunkach, niż inni cudzoziemcy. Postępowanie w sprawie o status uchodźcy Status uchodźcy nadawany jest na wniosek cudzoziemca, składany za pośrednictwem Straży Granicznej. Postępowanie w pierwszej instancji prowadzi Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i cudzoziemców i on wydaje decyzje o nadaniu bądź odmowie nadania statusu uchodźcy. Od decyzji Prezesa o odmowie nadania statusu uchodźcy cudzoziemiec może odwołać się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji do Rady do Spraw Uchodźców. Na negatywną decyzję Rady przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji. Skargę wnosi się bezpośrednio do Sądu. Należy złożyć oryginał oraz kopię skargi, obie podpisane oraz wpłacić opłatę sądową w wysokości 10 zł (znaczki opłaty sądowej można wykupić w dowolnym sądzie). Skarga powinna wskazywać naruszenia przepisów prawa, do których doszło przy wydawaniu decyzji. (od dnia 1 stycznia 2004 r. na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przysługuje skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, właściwego dla Województwa Mazowieckiego). Przepisy postępowania regulują przede wszystkim: ustawa o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawa o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (od dnia 1 stycznia 2004 r. ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

RODO!
No cóż muszę przypsieszyć tempo dodawania postów, ponieważ termin oddania bloga to 26 stycznia ;).

No więc postaram się wam unaocznić czym jest RODO. Nie ukrywam, że będę posiłkować się wikipedią.

Cóż to takiego ciekawego jest?

Ogólne rozporządzenie o ochronie danych, inaczej rozporządzenie o ochronie danych osobowych, RODO (ang. General Data Protection Regulation, GDPR) – rozporządzenie unijne, zawierające przepisy o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych oraz przepisy o swobodnym przepływie danych osobowych.

Celem rozporządzenia jest doprowadzenie do pełnej harmonizacji prawa w ramach UE i swobodnego przepływu danych osobowych[1]. W założeniu ma pozwolić mieszkańcom Unii Europejskiej na lepszą kontrolę ich danych osobowych oraz stanowić modernizację i ujednolicenie przepisów umożliwiających firmom ograniczanie biurokracji i korzystanie ze zwiększonego zaufania klientów[2]. Rozporządzenie ma też na celu zaktualizować przepisy, by te spełniały swoję funkcję w XXI wieku i odpowiadały na zagrożenia wynikające z użycia w przetwarzaniu danych osobowych nowoczesnych technologii[3]. Ogólne rozporządzenie o ochronie danych jest częścią pakietu UE dotyczącego reformy ochrony danych[4], razem z dyrektywą o ochronie danych w obszarze policji i wymiaru sprawiedliwości[5][2].

Rozporządzenie zostało przyjęte 27 kwietnia 2016. W momencie wejścia w życie (od 25 maja 2018), po dwuletnim okresie przejściowym, zaczęło obowiązywać w krajach członkowskich UE bezpośrednio, bez potrzeby wydawania aktów prawnych wdrażających je do porządku krajowego. Zastąpiło wówczas dyrektywę 95/46/WE.

Rozporządzenie dopuszcza pewne zmiany wprowadzane w ustawodawstwach krajów członkowskich. Nad polskimi przepisami pracowało Ministerstwo Cyfryzacji[8]. Zaproponowało ono likwidację urzędu Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych i zastąpienie go Prezesem Urzędu Ochrony Danych Osobowych[9]. 10 maja 2018 roku Sejm VIII kadencji uchwalił nową ustawę o ochronie danych osobowych, która zapewnia stosowanie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 o ochronie danych osobowych na terytorium Polski oraz ustanawia nowy organ właściwy w sprawie ochrony danych osobowych – Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych[11]. Ustawa weszła w życie 25 maja 2018 roku. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji opracowało w 2018 roku projekt ustawy o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości[12].

Nowe prawo wprowadza m.in.:

łatwiejszy dostęp do danych (zapewnienie większej liczby informacji na temat sposobu przetwarzania danych i zapewnienie, aby informacje były dostępne w przejrzysty i zrozumiały sposób),

nowe prawo do przenoszenia danych (ułatwia przesyłanie danych osobowych pomiędzy dostawcami usług),

jaśniejsze prawo do usunięcia danych („prawo do bycia zapomnianym”),

prawo do bycia niezwłocznie poinformowanym w razie ataku hakerskiego na dane (firmy będą także zobligowane zawiadomić odpowiednie organy nadzorcze ds. ochrony danych),

technologie takie jak pseudonimizacja oraz szyfrowanie.

Według szacunków Unii Europejskiej, ujednolicone na całym kontynencie prawo ma przynieść 2,3 miliarda euro oszczędności rocznie[2]. Komisja Europejska ma złożyć sprawozdanie z oceny i przeglądu tego rozporządzenia do 25 maja 2020

Skutki

Facebook utworzył nowe centrum ochrony prywatności (Privacy Basics), które będzie zawierało wszystkie główne ustawienia prywatności w jednym miejscu. Ze względu na europejskie przepisy, w irlandzkim oddziale Facebooka w Dublinie (Facebook Ireland Limited, to druga obok Facebook Inc spółka Facebooka) miał zostać zatrudniony Deputy Chief Privacy Officer. Osoba, która będzie na tym stanowisku ma mieć pełen dostęp do wszystkich zasobów przedsiębiorstwa, a jej działania mają być nadzorowane bezpośrednio przez Marka Zuckerberga. Jednocześnie ma pozostawać w ciągłym kontakcie z lokalnym organem nadzorczym. Aby wdrożyć GDPR, Facebook zatrudnił setki ludzi (inżynierów, analityków, prawników oraz specjalistów od polityk prywatności i bezpieczeństwa danych), którzy oceniają każdą poszczególną funkcję portalu pod kątem zgodności z jego wymaganiami. Implementacja koncentruje się wokół dwóch kluczowych kwestii: transparentności przetwarzania oraz kontroli użytkownika nad swoimi danymi.

Amazon rozpoczął ulepszanie szyfrowania danych w swojej usłudze przechowywania w chmurze i uprościł umowę z klientami dotyczącą sposobu przetwarzania ich informacji. Google musiało przeprojektować wiele umów dot. zgody, a także zmienić podstawową technologię, aby ułatwić usuwanie danych.

Japonia w 2017 powołała niezależną agencję zajmującą się skargami dotyczącymi prywatności, aby dostosować się do europejskich standardów (podczas negocjacji w sprawie nowej umowy handlowej między Japonią a UE). Izrael i Nowa Zelandia należą do kilku międzynarodowych partnerów, którzy zawarli umowy z UE, potwierdzając, że ich przepisy dotyczące ochrony danych są równe tym obowiązującym w Europie. Inne kraje, od Kolumbii, przez Koreę Południową, po Bermudy, podobnie dostosują prawo krajowe. W niektórych przypadkach ma to się odbyć dosłownie.

No i myk ustawa z 10 maja 2018, która weszła w życie:

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. Ustawę stosuje się do ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych w zakresie określonym w art. 2 i art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem 2016/679”. 2. Ustawa określa: 1) podmioty publiczne obowiązane do wyznaczenia inspektora ochrony danych oraz tryb zawiadamiania o jego wyznaczeniu;

2) warunki i tryb akredytacji podmiotu uprawnionego do certyfikacji w zakresie ochrony danych osobowych, akredytowanego przez Polskie Centrum Akredytacji, zwanego dalej „podmiotem certyfikującym”, podmiotu monitorującego kodeks postępowania oraz certyfikacji; 3) tryb zatwierdzenia kodeksu postępowania; 4) organ właściwy w sprawie ochrony danych osobowych; 5) postępowanie w sprawie naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych; 6) tryb europejskiej współpracy administracyjnej; 7) kontrolę przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych; 8) odpowiedzialność cywilną za naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych i postępowanie przed sądem; 9) odpowiedzialność karną i administracyjne kary pieniężne za naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych.

Art. 2. 1. Do działalności polegającej na redagowaniu, przygotowywaniu, tworzeniu lub publikowaniu materiałów prasowych w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. − Prawo prasowe (Dz. U. poz. 24, z późn. zm.4) ), a także do wypowiedzi w ramach działalności literackiej lub artystycznej nie stosuje się przepisów art. 5–9, art. 11, art. 13–16, art. 18–22, art. 27, art. 28 ust. 2–10 oraz art. 30 rozporządzenia 2016/679. 2. Do wypowiedzi akademickiej nie stosuje się przepisów art. 13, art. 15 ust. 3 i 4, art. 18, art. 27, art. 28 ust. 2–10 oraz art. 30 rozporządzenia 2016/679.

Art. 3. 1. Administrator wykonujący zadanie publiczne nie przekazuje informacji, o których mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia 2016/679, jeżeli zmiana celu przetwarzania służy realizacji zadania publicznego i niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia 2016/679, jest niezbędne dla realizacji celów, o których mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz przekazanie tych informacji: 1) uniemożliwi lub znacząco utrudni prawidłowe wykonanie zadania publicznego, a interes lub podstawowe prawa lub wolności osoby, której dane dotyczą, nie są nadrzędne w stosunku do interesu wynikającego z realizacji tego zadania publicznego lub 2) naruszy ochronę informacji niejawnych. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, administrator zapewnia odpowiednie środki służące ochronie interesu lub podstawowych praw i wolności osoby, której dane dotyczą. 3. Administrator jest obowiązany poinformować osobę, której dane dotyczą, na jej wniosek, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o podstawie nieprzekazania informacji, o których mowa w art. 13 ust. 3 rozporządzenia 2016/679.

Art. 4. 1. W zakresie nieuregulowanym w art. 14 ust. 5 rozporządzenia 2016/679 administrator wykonujący zadanie publiczne nie przekazuje informacji, o których mowa w art. 14 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia 2016/679, jeżeli służy to realizacji zadania publicznego i niewykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 14 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia 2016/679, jest niezbędne dla realizacji celów, o których mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz przekazanie tych informacji: 1) uniemożliwi lub znacząco utrudni prawidłowe wykonanie zadania publicznego, a interes lub podstawowe prawa lub wolności osoby, której dane dotyczą, nie są nadrzędne w stosunku do interesu wynikającego z realizacji tego zadania publicznego lub 2) naruszy ochronę informacji niejawnych. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, administrator zapewnia odpowiednie środki służące ochronie interesu lub podstawowych praw i wolności osoby, której dane dotyczą. 3. Administrator jest obowiązany poinformować osobę, której dane dotyczą, na jej wniosek, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o podstawie nieprzekazania informacji, o których mowa w art. 14 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia 2016/679.

Art. 5. 1. Administrator wykonujący zadanie publiczne nie przekazuje informacji, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 rozporządzenia 2016/679, jeżeli służy to realizacji zadania publicznego i niewykonanie obowiązków, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 rozporządzenia 2016/679, jest niezbędne dla realizacji celów, o których mowa w art. 23 ust. 1 tego rozporządzenia, oraz wykonanie tych obowiązków: 1) uniemożliwi lub znacząco utrudni prawidłowe wykonanie zadania publicznego, a interes lub podstawowe prawa lub wolności osoby, której dane dotyczą, nie są nadrzędne w stosunku do interesu wynikającego z realizacji tego zadania publicznego lub 2) naruszy ochronę informacji niejawnych. 2. W przypadku gdy wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia 2016/679, wymaga niewspółmiernie dużego wysiłku związanego z wyszukaniem danych osobowych, administrator wykonujący zadanie publiczne wzywa osobę, której dane dotyczą, do udzielenia informacji pozwalających na wyszukanie tych danych. Przepis art. 64 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 oraz z 2018 r. poz. 149 i 650) stosuje się odpowiednio. 3. W przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 2, administrator zapewnia odpowiednie środki służące ochronie interesu lub podstawowych praw i wolności osoby, której dane dotyczą. 4. Administrator jest obowiązany poinformować osobę, której dane dotyczą, na jej wniosek, bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie miesiąca od dnia otrzymania wniosku, o podstawie niewykonania obowiązków, o których mowa w art. 15 ust. 1–3 rozporządzenia 2016/679.

Art. 6. Ustawy oraz rozporządzenia 2016/679 nie stosuje się do: 1) przetwarzania danych osobowych przez jednostki sektora finansów publicznych, o których mowa w art. 9 pkt 1, 3, 5, 6 i 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2077 oraz z 2018 r. poz. 62 i 1000), w zakresie, w jakim przetwarzanie to jest konieczne do realizacji zadań mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa narodowego, jeżeli przepisy szczególne przewidują niezbędne środki ochrony praw i wolności osoby, której dane dotyczą; 2) działalności służb specjalnych w rozumieniu art. 11 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2017 r. poz. 1920 i 2405 oraz z 2018 r. poz. 138, 650, 723 i 730).

Art. 7. 1. W sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowań administracyjnych przed Prezesem Urzędu Ochrony Danych Osobowych, zwanym dalej „Prezesem Urzędu”, o których mowa w rozdziałach 4–7 i 11, stosuje się ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. 2. Postępowanie przed Prezesem Urzędu jest postępowaniem jednoinstancyjnym. 3. Do postanowień wydanych w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, na które zgodnie z ustawą z dnia 14 czerwca 1960 r. − Kodeks postępowania administracyjnego służy zażalenie, przepisów o zażaleniu nie stosuje się. 4. Na postanowienia, o których mowa w ust. 3, służy skarga do sądu administracyjnego.

Tak przykładowo wygląda pierwszy rozdizał po resztę zapraszam na stronę sejmu.

Prawo morskie – prawo wewnętrzne państwa regulujące stosunki prawne związane z żeglugą morską i korzystaniem z morza. Innymi słowy jest to prawo praktyki obrotu morskiego danego państwa, w odróżnieniu od prawa morza stanowiącego dział prawa międzynarodowego.

Kodeks morski – polska ustawa (z dnia 18 września 2001) regulująca stosunki prawne związane z żeglugą morską. Stosuje się go do morskich statków handlowych. Ma także zastosowanie do statków morskich używanych wyłącznie do celów naukowo-badawczych, sportowych lub rekreacyjnych (z wyjątkiem przepisów o przewozie ładunku lub pasażerów oraz przepisów o awarii wspólnej).

Poprzedni kodeks morski uchwalony był 1 grudnia 1961 r. (Dz.U. z 1961 r. nr 58, poz. 318, ze zm.). Dwukrotnie ogłoszono jego tekst jednolity

Przepisy ogólne

Art. 1. § 1. Kodeks morski reguluje stosunki prawne związane z żeglugą morską. § 2. W stosunkach cywilnoprawnych związanych z żeglugą morską stosuje się – w braku odpowiednich przepisów Kodeksu morskiego – przepisy prawa cywilnego. § 3. Stosunki pracy na statkach morskich, sprawy bezpieczeństwa morskiego, zapobieganie zanieczyszczaniu morza przez statki oraz inne sprawy w zakresie nieuregulowanym przepisami Kodeksu morskiego regulują odrębne przepisy.

Art. 2. § 1. Statkiem morskim jest każde urządzenie pływające przeznaczone lub używane do żeglugi morskiej, zwane dalej „statkiem”. § 2. Statkiem morskim w budowie jest statek, którego stępkę położono lub wykonano równorzędną pracę konstrukcyjną w miejscu wodowania, aż do zakończenia budowy.

Art. 3. § 1. Kodeks morski stosuje się do morskich statków handlowych. § 2. Morskim statkiem handlowym jest statek przeznaczony lub używany do prowadzenia działalności gospodarczej, a w szczególności do: przewozu ładunku lub pasażerów, rybołówstwa morskiego lub pozyskiwania innych zasobów morza, holowania, ratownictwa morskiego, wydobywania mienia zatopionego w morzu, pozyskiwania zasobów mineralnych dna morza oraz zasobów znajdującego się pod nim wnętrza Ziemi

. [Art. 4. Do statków morskich używanych wyłącznie do celów naukowo- -badawczych, sportowych lub rekreacyjnych stosuje się Kodeks morski z wyjątkiem przepisów o przewozie ładunku lub pasażerów oraz przepisów o awarii wspólnej.] Opracowano na podstawie: t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2175. Nowe brzmienie art. 4 i dodany art. 4a wejdą w życie z dn. 1.01.2020 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1137). ©Kancelaria Sejmu s. 2/109 28.11.2018

Art. 5. § 1. Do statków morskich pełniących wyłącznie specjalną służbę państwową stosuje się Kodeks morski z wyjątkiem przepisów o przewozie ładunku lub pasażerów, o awarii wspólnej i o przywilejach na statku. § 2. Do statków pełniących specjalną służbę państwową zalicza się w szczególności statki: hydrograficzne, dozorcze, pożarnicze, telekomunikacyjne, celne, sanitarne, szkolne, pilotowe, statki używane wyłącznie do ratowania życia na morzu lub do łamania lodów

. Art. 6. § 1. Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, nie stosuje się Kodeksu morskiego do jednostek pływających Marynarki Wojennej, Straży Granicznej oraz Policji. § 2. Przepisów Kodeksu morskiego o przewozie ładunku lub pasażerów nie stosuje się do transportów wojskowych morskimi statkami handlowymi, chyba że strony umowy przewozu morskiego postanowią inaczej.

Art. 7. Armatorem jest ten, kto we własnym imieniu uprawia żeglugę statkiem morskim własnym lub cudzym.

Art. 8. § 1. Terminy przedawnienia roszczeń ze stosunków regulowanych Kodeksem morskim mogą być przedłużane umową stron zawartą na piśmie po zaistnieniu zdarzenia, z którego wynikło roszczenie. § 2. Przepis § 1 nie dotyczy roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub wyrokiem sądu polubownego, a także ugodą zawartą przed tymi sądami

No to część teksu prawnego mamy za sobą ;)

DLaczego wybrałam taki temat?

No, cóż nie jest już tajemnicą, że zakochałam się w jednym z najwspanialszych marynarzy na świecie :D Wiem, że wolne blogerki lepiej się sprzedają, jednak narazie tylko On czyta tego bloga, musiałam się przyznć.Piach deszcz śnieg prosto w oczy :D

No to tak skoro ogólne kwestie prawa morskiego mamy wyjaśnione. Teraz pora na parę faktów, które dodykają fizycznie osób, które pośrednio lub bezpośrednio związały się z morzem.

Jak wygląda droga do kariery?? No cóż nie lubię wypowiadać się na teaty, których nie przeżyłam sama. Niemniej jednak na zaliczenie przedmiotu potrzebuję jedenastu postów, a narazie mam 2.5 :). Może powiem przed wrzuceniem suchego artykuły co ja o tym wszystkim myślę.

Myślę, że zawód należy do tych z grupy "specaficznych". Ważne jest zarówno psychiczne i fizyczne przygotowanie. Zacznę od fizycznego bo na ty się znam :) Każdy marynarz, chcący pracować na statku musi przejść bardzo szczegółowe i z reguły ciągnące się dośc długo badanie lekarskie. Należy wykluczyć wszystkie przeciwskazania od bardzo popularnego w dzisiejszych czasach nadciśniena poprzez najbardziej szczegółowe uczulenia. Powód jest prosty, karetka nie dojedzie w 8 minut na statek. Na środku oceanu rzadko kiedy dostępna jest pomoc dyplomowanego lekarza, jest najczęściej przeszkolony medycznie personel. Szkolenie kierowane jest w stronę natychmiastowego ratowania życia, zatrzymań no i wypadków, które zdarzają się podczas pracy. Niemniej jednak nawet wspaniale przeszkolony personel nie jest w stanie odróżnić migotania przedionków od migotonia zastawek, a już na pewno nie ma odpowiednich leków do podnia, a zdobycie ich i to jeszcze pytanie czy na pewno tych to misja godna Jamesa Bonda;) Na pewno dla marynarza z niewydolnością serca delikatnie stresująca. Podsumowując, musi mieć zdrowie bez szwanku i dobrą kondycję pozwalającą na pracę czasem ciężką, czasem mniej z daleka od szpitali, lekarzy i całych tych średnioprzyjemnych okoliczności.

Kondycja psychiczna jest na tyle ważna, gdyż człowiek opuscza swoje miejce zamieszkania na parę miesiecy, pół roku czy jak ktoś się uprze i dłużej. Jest zodcięty od miejsca uznawanego za strefę komfortu, od znajomych, przyjaciój, żon matek, ojców i wszystkich bliskich. Dla niektórych może to być szok, spowodowany nowym miejscem i nowym porządkiem socjalnym, na innych może to wrażenie nie zrobić wcale. Dlatego uważam że niezbędne jest najprostrze rozwiązanie poprostu próbując. Po powrocie wystarczy zadać sobie pytanie, czy taka praca mi odpowiada.

No to tyle co mialam czysto teoretycznie do powiedzenia :DD

Myślę, że nikgo nie obraziłam i nic głupiego nie powiedziałam. Jednak znając siebie druga opcja jest bardzo możliwa ;/.

No nic wrzucę jeszcze ustawę z dziennika ustaw 2011r. o karierze Marynarza. Oczywiście jest to najciekawszyfragment cała reszta jest dostępna na stronie Sejmu.

Pozdrawiam co złego to nie ja ;)

Rozdział 4

Kwalifikacje i skład załogi

Art. 61. Statek nie może być używany w żegludze morskiej, jeżeli nie jest obsadzony załogą o właściwych kwalifikacjach i wymaganym składzie. Art. 61a. Ilekroć w przepisach niniejszego rozdziału jest mowa o żegludze przybrzeżnej, należy przez to rozumieć podróże po akwenie Morza Bałtyckiego i akwenach przyległych do 8° długości geograficznej wschodniej.

Art. 62. 1. Kwalifikacje członków załóg statków morskich i statków rybackich muszą odpowiadać wymaganiom określonym odpowiednio w: 1) Konwencji STCW; ©Kancelaria Sejmu s. 50/123 19.12.2018 2) Konwencji STCW-F; 3) Konwencji SOLAS; 4) Konwencji MLC; 5) przepisach ustawy. 2. Kwalifikacje członków załóg statków morskich w zakresie ochrony żeglugi nieobjęte Konwencją STCW regulują przepisy o ochronie żeglugi i portów morskich. 3. Dokumenty kwalifikacyjne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 37a ust. 15 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej stanowią potwierdzenie kwalifikacji niezbędnych do prowadzenia jachtów rekreacyjnych oraz jachtów komercyjnych odpłatnie udostępnianych bez załogi na wodach morskich.

Art. 63. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji zawodowych, niezbędnych do zajmowania stanowisk na statku, jest: 1) dyplom – dla stanowisk oficerskich; 2) świadectwo – dla stanowisk nieoficerskich; 3) świadectwo przeszkolenia; 4) zezwolenie; 5) potwierdzenie uznania.

Art. 64. 1. Osoby ubiegające się o uzyskanie dyplomów lub świadectw są obowiązane: 1) posiadać co najmniej wykształcenie: a) średnie lub średnie branżowe – w przypadku osób ubiegających się o uzyskanie dyplomów, b) podstawowe – w przypadku osób ubiegających się o uzyskanie świadectw; 2) osiągnąć wymagany wiek; 3) odbyć wymagane szkolenia w morskiej jednostce edukacyjnej; 4) posiadać wymaganą praktykę pływania; 5) zdać egzamin kwalifikacyjny przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną. 2. Obowiązek posiadania co najmniej wykształcenia średniego lub średniego branżowego nie dotyczy osób ubiegających się o najniższe dyplomy w żegludze krajowej i w rybołówstwie morskim. 3. Obowiązek zdania egzaminu kwalifikacyjnego na poziomie operacyjnym przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną nie dotyczy osób posiadających ©Kancelaria Sejmu s. 51/123 19.12.2018 dyplom ukończenia studiów wyższych w uczelniach, o których mowa w art. 74 ust. 2 pkt 1 lub 2, na kierunkach i w specjalnościach wskazanych w certyfikacie uznania, o którym mowa w art. 75 ust. 8, potwierdzający uzyskanie zakładanych efektów uczenia się, jeżeli egzamin dyplomowy spełnia warunki do uznania go za równoważny z egzaminem kwalifikacyjnym na poziomie operacyjnym. 4. Egzamin dyplomowy uznaje się za równoważny z egzaminem kwalifikacyjnym na poziomie operacyjnym, jeżeli: 1) uczelnia zapewniła możliwość udziału przedstawiciela Centralnej Morskiej Komisji Egzaminacyjnej w składzie komisji egzaminacyjnej przeprowadzającej egzamin; 2) egzamin składa się z co najmniej 1 pytania z każdej funkcji wskazanej w wymaganiach egzaminacyjnych na poziomie operacyjnym odpowiednim do kierunku i specjalności studiów, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 74 ust. 4; 3) przewodniczącemu Centralnej Morskiej Komisji Egzaminacyjnej przekazano informacje dotyczące egzaminu dyplomowego. 5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i tryb uznania egzaminu dyplomowego w uczelni, o której mowa w art. 74 ust. 2 pkt 1 lub 2, za równoważny z egzaminem kwalifikacyjnym na poziomie operacyjnym oraz sposób rejestracji wyników tych egzaminów, mając na uwadze wymagania egzaminacyjne określone na podstawie art. 74 ust. 4 oraz zapewnienie właściwego poziomu wyszkolenia osób ubiegających się o dyplomy. 6. Obywatel państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa trzeciego uznanego przez Komisję Europejską w zakresie szkolenia marynarzy i wydawania im dokumentów kwalifikacyjnych, z którym minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zawarł porozumienie dotyczące uznawania dyplomów i świadectw wydanych przez to państwo, może ubiegać się o dyplom lub świadectwo, jeżeli spełnia wymagania, o których mowa w ust. 1. 7. Osoba, o której mowa w ust. 6, ubiegająca się o dyplom kapitana lub starszego mechanika, musi ukończyć szkolenie na poziomie zarządzania w morskiej jednostce edukacyjnej oraz zdać egzamin kwalifikacyjny na poziomie zarządzania i na dyplom ©Kancelaria Sejmu s. 52/123 19.12.2018 kapitana lub dyplom starszego mechanika przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną. 8. Obywatel państwa trzeciego innego niż państwo, o którym mowa w ust. 6, może ubiegać się o dyplom lub świadectwo, jeżeli spełnia wymagania, o których mowa w ust. 1, oraz jeżeli: 1) w przypadku ubiegania się o świadectwo na poziomie pomocniczym – ukończył szkolenie w morskiej jednostce edukacyjnej na poziomie pomocniczym i zdał egzamin na poziomie pomocniczym przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną; 2) w przypadku ubiegania się o dyplom na poziomie zarządzania – ukończył szkolenie w morskiej jednostce edukacyjnej na poziomie operacyjnym i poziomie zarządzania oraz zdał egzamin kwalifikacyjny na poziomie operacyjnym i poziomie zarządzania przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną; 3) w przypadku ubiegania się o dyplom kapitana lub starszego mechanika – ukończył szkolenie na poziomie operacyjnym i poziomie zarządzania w morskiej jednostce edukacyjnej oraz zdał egzamin kwalifikacyjny na poziomie operacyjnym, poziomie zarządzania i na dyplom kapitana lub dyplom starszego mechanika przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną. 9. W przypadku ubiegania się o dyplom lub świadectwo przez osobę, o której mowa w ust. 6 albo 8, weryfikacji posiadania i autentyczności dokumentów potwierdzających spełnianie wymagań, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, dokonuje morska jednostka edukacyjna, w której osoba ta odbyła szkolenie.

Art. 65. 1. Odbycie dodatkowych przeszkoleń, niezbędnych, według Konwencji STCW, do zajmowania niektórych stanowisk, potwierdza się świadectwem przeszkolenia. 2. Świadectwa przeszkolenia wydają dyrektorzy urzędów morskich po przedstawieniu przez ubiegających się o ich uzyskanie pisemnych potwierdzeń o odbyciu wymaganych szkoleń i praktyk.

Art. 66. 1. W uzasadnionych przypadkach stanowiska, o których mowa w art. 63, z wyjątkiem stanowiska kapitana i starszego mechanika, mogą zajmować przez czas określony, nie dłuższy niż 6 miesięcy, na podstawie zezwolenia wydanego, ©Kancelaria Sejmu s. 53/123 19.12.2018 w drodze decyzji, przez dyrektora urzędu morskiego, osoby nieposiadające odpowiedniego dyplomu lub świadectwa, pod warunkiem że osoby te posiadają wiedzę i umiejętności zapewniające właściwe wykonywanie obowiązków na tych stanowiskach. Okres ten nie może być przedłużony. 2. O każdym wydanym zezwoleniu dyrektor urzędu morskiego powiadamia ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej. 3. W terminie do dnia 31 stycznia każdego roku, dyrektor urzędu morskiego przekazuje ministrowi właściwemu do spraw gospodarki morskiej statystykę wydanych zezwoleń w roku poprzednim.

Art. 67. 1. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji uprawniających do zajmowania stanowiska na statku o polskiej przynależności jest potwierdzenie uznania zagranicznego dyplomu lub świadectwa, wydane przez dyrektora urzędu morskiego. 2. Potwierdzenie uznania wydaje się w przypadku dyplomu lub świadectwa wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa trzeciego, które zostało uznane przez Komisję Europejską w zakresie szkolenia marynarzy i wydawania im dokumentów kwalifikacyjnych oraz z którym minister właściwy do spraw gospodarki morskiej zawarł porozumienie dotyczące uznawania dyplomów i świadectw wydanych przez to państwo. 3. Porozumienie, o którym mowa w ust. 2, może być zawarte z państwem trzecim, które zobowiąże się do informowania o każdej zmianie przepisów krajowych, dotyczących szkolenia marynarzy i wydawania dokumentów. 4. W uzasadnionych przypadkach, osoby posiadające dokumenty kwalifikacyjne wydane przez właściwy organ państwa trzeciego uznanego przez Komisję Europejską, z którym nie zawarto porozumienia, o którym mowa w ust. 2, mogą uzyskać potwierdzenie uznania dyplomu lub świadectwa na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. 5. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, może przedłożyć Komisji Europejskiej uzasadniony wniosek o uznanie państwa trzeciego innego niż dotychczas uznane. Art. 68. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzeń: 1) szczegółowe wymagania kwalifikacyjne do zajmowania stanowisk na statkach morskich, w tym również na statkach nieobjętych umowami, o których mowa ©Kancelaria Sejmu s. 54/123 19.12.2018 w art. 62 ust. 1 pkt 1–4, warunki przyznawania i odnawiania dokumentów, o których mowa w art. 63, wzory tych dokumentów i sposób ich ewidencji, a także sposób obliczania czasu praktyki pływania na statkach, 2) warunki, jakie powinny spełniać osoby posiadające zagraniczne dyplomy lub świadectwa wydane na podstawie umów międzynarodowych, ubiegające się o stanowiska oficerskie lub nieoficerskie na statkach o polskiej przynależności, 3) wzory zaświadczeń o pełnieniu wachty nawigacyjnej lub maszynowej, wzór zaświadczenia o ukończeniu szkolenia, o którym mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3, wzory zaświadczeń potwierdzających odbycie lub zaliczenie praktyki pływania, 4) rodzaje uprawnień zawodowych wynikających z poszczególnych dokumentów kwalifikacyjnych – mając na względzie postanowienia umów międzynarodowych oraz przepisy Unii Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa statków rybackich.

Art. 68a. 1. Dyplomy w żegludze przybrzeżnej wydane przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa trzeciego będącego stroną Konwencji STCW, zgodnie z przyjętą przez te państwa definicją żeglugi przybrzeżnej, uznaje się za równoważne z dokumentami, o których mowa w art. 63 pkt 1, jeżeli zawarte zostało porozumienie między ministrem właściwym do spraw gospodarki morskiej a państwami członkowskimi Unii Europejskiej oraz państwami trzecimi będącymi stronami Konwencji STCW określające szczegółowy obszar uprawiania takiej żeglugi oraz inne warunki dotyczące tej żeglugi. 2. W przypadku potwierdzania posiadania kwalifikacji wynikających z dyplomów w żegludze przybrzeżnej, o których mowa w art. 67 ust. 1, w potwierdzeniu uznania dyplomu wskazuje się obszary morskie, na których uprawiana jest żegluga przybrzeżna, zgodnie z porozumieniem, o którym mowa w ust. 1.

Art. 69. 1. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji niezbędnych do zajmowania stanowisk na jachtach komercyjnych, z wyjątkiem jachtów komercyjnych odpłatnie udostępnianych bez załogi, są: 1) dokumenty kwalifikacyjne określone w przepisach wydanych na podstawie art. 37a ust. 15 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej albo 2) dokumenty kwalifikacyjne, o których mowa w art. 63 pkt 1, 2 i 5. ©Kancelaria Sejmu s. 55/123 19.12.2018 2. Oprócz dokumentów, o których mowa w ust. 1, członkowie załóg jachtów komercyjnych muszą posiadać świadectwa przeszkolenia uzyskane, w zależności od stanowiska oraz długości i rodzaju jachtu, zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 70 ust. 4.

Art. 70. 1. Potwierdzeniem posiadania kwalifikacji niezbędnych do zajmowania stanowisk na jachtach komercyjnych są również: 1) dyplom – dla stanowisk oficerskich; 2) świadectwo – dla stanowisk nieoficerskich; 3) świadectwo przeszkolenia. 2. W celu uzyskania dyplomu lub świadectwa, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, niezbędne jest ukończenie szkolenia lub przeszkolenia, a w przypadku dyplomu dodatkowo odbycie praktyki pływania i zdanie egzaminu kwalifikacyjnego przed Centralną Morską Komisją Egzaminacyjną. 3. Szkolenia i przeszkolenia, o których mowa w ust. 2, są prowadzone przez ośrodki uznane i nadzorowane w zakresie spraw objętych postanowieniami Konwencji STCW oraz ustawy przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej, posiadające odpowiednią bazę szkoleniową i wykwalifikowaną kadrę oraz certyfikat systemu zarządzania jakością. 4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wymagane dla członków załóg jachtów komercyjnych kwalifikacje i przeszkolenia według Konwencji STCW oraz warunki ich uzyskiwania, kierując się koniecznością odpowiedniego przygotowania do wykonywania obowiązków członków załóg na jachtach komercyjnych, zapewnienia bezpieczeństwa żeglugi oraz zdrowia i życia przebywających na nich osób, a także mając na uwadze istniejące systemy kwalifikacji sportowych i zawodowych członków załóg. 5. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 4, zostaną określone również: 1) tryb oraz szczegółowe kryteria uznawania ośrodków szkolących załogi jachtów komercyjnych oraz sposób prowadzenia audytów tych ośrodków, 2) ramowe programy szkoleń i przeszkoleń, 3) wymagania dotyczące wyposażenia bazy szkoleniowej oraz kwalifikacji kadry, 4) wymagania egzaminacyjne dla poszczególnych dokumentów kwalifikacyjnych, 5) wzory dokumentów kwalifikacyjnych dla członków załóg jachtów komercyjnych i sposób ewidencji tych dokumentów, ©Kancelaria Sejmu s. 56/123 19.12.2018 6) wzory dokumentów stosowanych podczas prowadzenia audytów ośrodków szkolących załogi jachtów komercyjnych – z uwzględnieniem potrzeby zapewnienia właściwego przygotowania do wykonywania obowiązków członków załóg na jachtach komercyjnych, bezpieczeństwa żeglugi oraz określenia zakresu informacji niezbędnych do weryfikacji ważności kwalifikacji członków załóg takich jachtów.

Art. 71. 1. Dokumenty, o których mowa w art. 63, art. 70 ust. 1 oraz art. 78 ust. 1, wydaje dyrektor urzędu morskiego po złożeniu przez ubiegających się o uzyskanie tych dokumentów: 1) zaświadczenia o zdaniu odpowiedniego egzaminu albo dyplomu ukończenia studiów wyższych w uczelniach, o których mowa w art. 74 ust. 2 pkt 1 lub 2, w przypadku gdy egzamin będący warunkiem uzyskania tego dyplomu został uznany za równoważny, zgodnie z art. 64 ust. 4; 2) zaświadczeń o ukończeniu szkoleń i odbyciu praktyk pływania, jeżeli są wymagane; 3) świadectwa przeszkolenia; 4) potwierdzenia spełnienia wymagań, o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 1 i 2. 1a. Dyrektor urzędu morskiego w porozumieniu z przewodniczącym Centralnej Morskiej Komisji Egzaminacyjnej może wyrazić zgodę na uzyskanie dokumentu, o którym mowa w art. 63 pkt 1 lub 2, przez osobę, której rodzaj praktyki pływania w danej specjalności nie odpowiada ściśle określonym wymaganiom dotyczącym tej praktyki, których spełnienie jest niezbędne do uzyskania tego dokumentu, jeżeli okres posiadanej praktyki pływania jest nie krótszy od wymaganego i zachowany zostanie poziom bezpiecznego uprawiania żeglugi. 1b. Przepisu ust. 1a nie stosuje się przy ubieganiu się o dyplom kapitana żeglugi wielkiej na statkach o pojemności brutto (GT) 3000 jednostek i powyżej oraz starszego oficera mechanika na statkach o mocy maszyn głównych 3000 kW i powyżej. 2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, są ważne przez czas w nich określony. 2a. Zaświadczenie o ukończeniu szkolenia jest ważne przez okres 5 lat od dnia ukończenia szkolenia. 2b. Dyplom ukończenia studiów wyższych w uczelniach, o których mowa w art. 74 ust. 2 pkt 1 lub 2, na kierunkach i w specjalnościach wskazanych w certyfikacie ©Kancelaria Sejmu s. 57/123 19.12.2018 uznania, o którym mowa w art. 75 ust. 8, potwierdzający ukończenie szkolenia na poziomie operacyjnym lub na poziomie zarządzania, uznaje się za zaświadczenie o ukończeniu takiego szkolenia, ważne przez okres 7 lat od dnia ukończenia tych studiów. 2c. Zaświadczenie o zdaniu egzaminu kwalifikacyjnego dla osób ubiegających się o uzyskanie dyplomu lub świadectwa, o których mowa w art. 63 pkt 1 i 2 oraz art. 70 ust. 1 pkt 1, jest ważne przez okres 5 lat od dnia zdania egzaminu. 2d. O wydanie dyplomu, o którym mowa w art. 63 pkt 1 oraz art. 70 ust. 1 pkt 1, na podstawie dyplomu ukończenia studiów wyższych w uczelniach, o których mowa w art. 74 ust. 2 pkt 1 lub 2, w przypadku gdy zdany egzamin dyplomowy został uznany za równoważny zgodnie z art. 64 ust. 4, można ubiegać się w okresie 5 lat od dnia zdania egzaminu dyplomowego. 3. Dyrektor urzędu morskiego prowadzi ewidencję dokumentów, o których mowa w ust. 1. 3a. Dyrektor urzędu morskiego przed wydaniem dokumentów, o których mowa w art. 63, art. 70 ust. 1 i art. 78 ust. 2, sprawdza autentyczność i ważność dokumentów określonych w ust. 1. 4. Za wystawienie dokumentów, o których mowa w ust. 1, pobiera się opłaty w wysokości określonej w załączniku do ustawy. Opłaty stanowią dochód budżetu państwa. 5. Dyrektor urzędu morskiego, w drodze decyzji, odmawia wydania dokumentów, o których mowa w ust. 1, jeżeli osoba ubiegająca się wydanie dokumentu nie spełnia warunków koniecznych do uzyskania danego dokumentu.

Art. 72. 1. Jeżeli członek załogi statku lub pilot posiadający dokument kwalifikacyjny, o którym mowa w art. 63 pkt 1 i 2, art. 70 ust. 1, art. 107 ust. 1 i 2, swoim działaniem lub zaniechaniem spowodował lub przyczynił się do powstania zagrożenia dla bezpieczeństwa statku, osób na nim przebywających lub środowiska morskiego, wobec którego nie jest prowadzone postępowanie przed izbą morską, organ, który wydał dokument kwalifikacyjny, może zawiesić określone w nim uprawnienia, mając na uwadze stopień spowodowanego zagrożenia. 2. W przypadku wszczęcia postępowania przez izbę morską, postępowanie administracyjne w sprawie zawieszenia uprawnień zawiesza się na czas postępowania przed izbą morską. ©Kancelaria Sejmu s. 58/123 19.12.2018 3. Zawieszenie uprawnień, dokonuje się w drodze decyzji, po przeprowadzeniu postępowania, biorąc pod uwagę prawomocne orzeczenie izby morskiej lub sądu, w tym sądu państwa obcego, jeżeli takie orzeczenie zostało wydane. 4. Zawieszenie uprawnień określonych w dokumencie może nastąpić na okres do 2 lat, mając na uwadze stopień spowodowanego zagrożenia. 5. Zawieszenie uprawnień oznacza zakaz zajmowania stanowiska, do którego uprawnia dokument kwalifikacyjny. 6. W przypadku zawieszenia uprawnień organ może wydać, na wniosek zainteresowanego członka załogi statku, dokument potwierdzający kwalifikacje zawodowe do zajmowania stanowiska niższego niż to, do którego uprawniał dotychczasowy dokument, biorąc pod uwagę potencjalne skutki dla bezpieczeństwa statku, osób na nim przebywających i środowiska morskiego. 7. Lista osób, których uprawnienia zostały zawieszone lub w sprawie których izba morska wydała prawomocne orzeczenie, zamieszczana jest na stronie internetowej organu wydającego dokument. Na liście zamieszcza się imię i nazwisko tej osoby oraz numer, datę wystawienia i ważności dokumentu potwierdzającego uprawnienia. 8. Lista osób, które podlegają zakazowi wykonywania funkcji kapitana statku rybackiego, zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 19 grudnia 2014 r. o rybołówstwie morskim, jest zamieszczana na stronie internetowej organu wydającego dokument kwalifikacyjny uprawniający do wykonywania tej funkcji. Na liście zamieszcza się imię i nazwisko osoby podlegającej zakazowi, numer, datę wystawienia i ważności dokumentu potwierdzającego uprawnienia oraz wskazuje się termin, do którego obowiązuje ten zakaz.

Art. 73. Kierownik statku żeglugi śródlądowej może prowadzić statek na morskich wodach wewnętrznych, jeżeli posiada odpowiednie kwalifikacje określone w przepisach ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej, z uwzględnieniem przepisów ustawy.

Art. 74. 1. Szkolenia i przeszkolenia, o których mowa w art. 64 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 65 ust. 1, prowadzone są przez morskie jednostki edukacyjne.2. Morskimi jednostkami edukacyjnymi są: ©Kancelaria Sejmu s. 59/123 19.12.2018 1) uczelnie morskie w rozumieniu ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (Dz. U. poz. 1668), 2) uczelnie inne niż w pkt 1, [3) szkoły ponadpodstawowe, placówki kształcenia praktycznego, dokształcania i doskonalenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy, umiejętności i kwalifikacji zawodowych, w tym ośrodki prowadzące działalność szkoleniową w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach trzecich] <3) szkoły ponadpodstawowe i centra kształcenia zawodowego, umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy, umiejętności i kwalifikacji zawodowych, w tym ośrodki prowadzące działalność szkoleniową w państwach członkowskich Unii Europejskiej lub państwach trzecich> – uznane przez ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej. 3. Morską jednostkę edukacyjną uznaje się, jeżeli jej programy szkoleń, baza szkoleniowa oraz kwalifikacje kadry odpowiadają wymaganiom określonym w Konwencji STCW, a także jeżeli posiada ważny certyfikat systemu zarządzania jakością oraz rejestruje szkolenia i przeszkolenia w systemie kontrolno- -informacyjnym dla portów polskich (PHICS). 3a. Morska jednostka edukacyjna może zostać uznana w zakresie możliwości przeprowadzania egzaminów praktycznych, jeżeli jej baza szkoleniowa odpowiada wymaganiom określonym w przepisach ustawy lub Konwencji STCW. 4. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na względzie postanowienia Konwencji STCW, określi, w drodze rozporządzenia, ramowe programy szkoleń i przeszkoleń, o których mowa w ust. 1, oraz wymagania egzaminacyjne, uwzględniając konieczność właściwego przygotowania członków załóg statków morskich do wykonywania obowiązków. 5. W przypadku prowadzenia szkoleń na poziomie operacyjnym z wykorzystaniem książki praktyk, zawierającej informacje i zadania dotyczące praktyki pływania stanowiącej integralną część szkolenia, morska jednostka edukacyjna jest obowiązana do nadzorowania praktyki pływania realizowanej zgodnie z tą książką i dokonania zaliczenia tej książki. 6. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, wzory książek praktyk w dziale pokładowym i dziale maszynowym, Nowe brzmienie pkt 3 w ust. 2 w art. 74 wejdzie w życie z dn. 1.09.2019 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 2245) ©Kancelaria Sejmu s. 60/123 19.12.2018 mając na uwadze potrzebę zapewnienia integralności szkolenia teoretycznego i praktycznego na poziomie operacyjnym. 7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki prowadzenia poszczególnych szkoleń i przeszkoleń oraz szczegółowe warunki przeprowadzania egzaminów praktycznych w morskich jednostkach edukacyjnych, mając na uwadze konieczność zapewnienia wysokiego poziomu kształcenia kadr morskich zgodnie z postanowieniami Konwencji STCW

O co chodzi?

Czym jest tak piękna inicjatywa, któą stworzył Jerzy Owsiak z punktu widzenia prawnego??

Działalność fundacji reguluje ustawa z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r., Nr 46, poz. 203 z późn. zm., dalej „ustawa”), która nie zawiera bezpośredniej definicji „fundacji” i stanowi jedynie, że fundacja może być ustanowiona dla realizacji celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami.

Najistotniejszą więc cechą fundacji, jest realizacja celów publicznych, wskazanych przez fundatora, na rzecz nieograniczonego kręgu odbiorców. Elementami tworzącymi fundację są: majątek (a nie członkowie), cel publiczny, struktura organizacyjna niemająca korporacyjnego charakteru i wyposażenie fundacji w osobowość prawną.

Założycielem fundacji (fundatorem) może być zarówno osoba fizyczna (niezależnie od jej obywatelstwa i miejsca zamieszkania),, jak i osoba prawna mająca siedzibę w Polsce lub za granicą. Przy czym, siedziba fundacji powinna znajdować się na terytorium Polski. Niezbędnym elementem powstania fundacji jest złożenie przez fundatora oświadczenia woli o ustanowieniu fundacji i przeznaczeniu określonego majątku na realizację celu fundacji, które powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Natomiast, jeżeli ustanowienie fundacji następuje w testamencie, to zachowanie formy aktu notarialnego nie jest wymagane. Fundacja podlega obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego (dalej „KRS”) - rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej i z chwilą wpisu uzyskuje osobowość prawną.

Z Punktu widzenia prawa fundacja MOŻE prowadzić własną działalność gospodarczą. Jednak jej profity nie mogą przechodzić na członków fundacji oraz na fundatorów. Jak doskonale wiecie jeden z postulatów antyWOŚPOWCÓW brzmi, "Fundacja wydaje więcej niż media podają, że zostało uzbierane. To oszustwo, kradzież, przekręt." I wiele innych ciekawych sformuowań.

Oto i cała ustawa o fundacjach:

USTAWA o fundacjach. z dnia 6 kwietnia 1984 r. (tekst pierwotny: Dz. U. 1984 r. Nr 21 poz. 97) (tekst jednolity: Dz. U. 1991 r. Nr 46 poz. 203) Art. 1 Fundacja może być ustanowiona dla realizacji zgodnych z podstawowymi interesami Rzeczypospolitej Polskiej celów społecznie lub gospodarczo użytecznych, w szczególności takich, jak: ochrona zdrowia, rozwój gospodarki i nauki, oświata i wychowanie, kultura i sztuka, opieka i pomoc społeczna, ochrona środowiska oraz opieka nad zabytkami. Art. 2 - Fundacje mogą ustanawiać osoby fizyczne niezależnie od ich obywatelstwa i miejsca zamieszkania bądź osoby prawne mające siedziby w Polsce lub za granicą. - Siedziba fundacji powinna znajdować się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Art. 3 - Oświadczenie woli o ustanowieniu fundacji powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Zachowania tej formy nie wymaga się, jeżeli ustanowienie fundacji następuje w testamencie. - W oświadczeniu woli o ustanowieniu fundacji fundator powinien wskazać cel fundacji oraz składniki majątkowe przeznaczone na jego realizację. - Składnikami majątkowymi, o których mowa w ust. 2, mogą być pieniądze, papiery wartościowe, a także oddane fundacji na własność rzeczy ruchome i nieruchomości. Art. 4 Fundacja działa na podstawie przepisów niniejszej ustawy i statutu. Art. 5 - Fundator ustala statut fundacji określający jej nazwę, siedzibę i majątek, cele, zasady, formy i zakres działalności fundacji, skład i organizację zarządu, sposób powoływania oraz obowiązki i uprawnienia tego organu i jego członków. Statut może zawierać również inne postanowienia, w szczególności dotyczące prowadzenia przez fundację działalności gospodarczej, dopuszczalności i warunków jej połączenia z inną fundacją, zmiany celu lub statutu, a także przewidywać tworzenie obok zarządu innych organów fundacji. - Fundator może wskazać ministra właściwego ze względu na cele fundacji. Oświadczenie fundatora w tej sprawie powinno być dołączone do statutu i przekazane sądowi prowadzącemu rejestr fundacji. - Fundacja, która ma prowadzić działalność na terenie jednego województwa, powinna mieć siedzibę na terenie województwa objętego działalnością tej fundacji. - Jeżeli w statucie określa się przeznaczenie środków majątkowych fundacji po jej likwidacji, środki te powinny być przeznaczone na cele, o których mowa w art. 1. - Fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w rozmiarach służących realizacji jej celów. Jeżeli fundacja ma prowadzić działalność gospodarczą, wartość środków majątkowych fundacji przeznaczonych na działalność gospodarczą nie może być mniejsza niż 1 tysiąc złotych. - Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, może określić ulgi i zwolnienia z tytułu przeznaczenia zysków z działalności gospodarczej fundacji na realizację jej zadań statutowych, inne niż ulgi i zwolnienia określone w innych ustawach. Art. 6 - Fundator może odstąpić od osobistego ustalenia statutu i upoważnić do jego ustalenia inną osobę fizyczną lub prawną. - Do ustalenia statutu, stosownie do przepisu ust. 1, mają zastosowanie przepisy dotyczące ustalenia statutu przez fundatora. - Jeżeli fundator ustanowił fundację w testamencie, a nie ustalił jej statutu i nie upoważnił do tej czynności innej osoby, stosuje się odpowiednio przepisy księgi IV Kodeksu cywilnego o poleceniu. Art. 7 - Fundacja podlega obowiązkowi wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego. - Fundacja uzyskuje osobowość prawną z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego. Art. 8 usunięty Art. 9 - Sąd dokonuje wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego fundacji po stwierdzeniu, że czynności prawne stanowiące podstawę wpisu zostały podjęte przez uprawnioną osobę lub organ i są ważne. Postanowienie o wpisaniu fundacji do Krajowego Rejestru Sądowego sąd wydaje ponadto po stwierdzeniu, że cel i statut fundacji są zgodne z przepisami prawa. - O wpisaniu fundacji do Krajowego Rejestru Sądowego sąd zawiadamia ministra właściwego ze względu na zakres jego działania oraz cele fundacji, zwanego dalej ýwłaściwym ministremý, oraz właściwego ze względu na siedzibę fundacji starostę, przesyłając jednocześnie statut. - Jeżeli cele fundacji wkraczają w zakres działania dwóch lub więcej ministrów, sąd zawiadamia o wpisaniu fundacji do Krajowego Rejestru Sądowego, wraz z przesłaniem statutu, właściwego ministra, z którego zakresem działania wiążą się główne cele fundacji. Art. 10 Zarząd fundacji kieruje jej działalnością oraz reprezentuje fundację na zewnątrz. Art. 11 - Podjęcie przez fundację działalności gospodarczej nie przewidzianej w statucie wymaga uprzedniej zmiany statutu. - Zmiana statutu fundacji wymaga wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego. Przepisy art. 9 stosuje się odpowiednio. Art. 12 - O zgodności działania fundacji z przepisami prawa i statutem oraz z celem, w jakim fundacja została GCOP http://www.gcop.gliwice.pl/php Kreator PDF Utworzono 25 January, 2011, 11:47 ustanowiona, orzeka sąd w postępowaniu nieprocesowym na wniosek właściwego ministra lub starosty. - Fundacja składa corocznie właściwemu ministrowi sprawozdanie ze swojej działalności. - Sprawozdanie, o którym mowa w ust. 2, jest przez fundację udostępnione do publicznej wiadomości. - Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, ramowy zakres sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, obejmujący w szczególności najważniejsze informacje o działalności fundacji w okresie sprawozdawczym pozwalające ocenić prawidłowość realizacji przez fundację jej celów statutowych. Art. 13 Właściwy minister lub starosta może wystąpić do sądu o uchylenie uchwały zarządu fundacji, pozostającej w rażącej sprzeczności z jej celem albo z postanowieniami statutu fundacji lub z przepisami prawa. Organ ten może jednocześnie zwrócić się do sądu o wstrzymanie wykonania uchwały do czasu rozstrzygnięcia sprawy. Art. 14 - Jeżeli działanie zarządu fundacji w istotny sposób narusza przepisy prawa lub postanowienia jej statutu albo jest niezgodne z jej celem, organ, o którym mowa w art. 13, może wyznaczyć odpowiedni termin do usunięcia tych uchybień w działalności zarządu albo może żądać dokonania w wyznaczonym terminie zmiany zarządu fundacji. - Po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, albo w razie dalszego uporczywego działania zarządu fundacji w sposób niezgodny z prawem, statutem lub celem fundacji, organ, o którym mowa w art. 13, może wystąpić do sądu o zawieszenie zarządu fundacji i wyznaczenie zarządcy przymusowego. - Zarządca przymusowy reprezentuje fundację w sprawach wynikających z zarządu, w tym również w postępowaniu sądowym; jest on obowiązany wykonywać czynności potrzebne do prawidłowego działania fundacji. - Sąd uchyli swe postanowienie o zawieszeniu zarządu fundacji i wyznaczeniu zarządcy przymusowego na wniosek zarządu fundacji, jeżeli z okoliczności wynika, że działania, o których mowa w ust. 1, zostaną zaniechane. Art. 15 - W razie osiągnięcia celu, dla którego fundacja była ustanowiona, lub w razie wyczerpania środków finansowych i majątku fundacji, fundacja podlega likwidacji w sposób wskazany w statucie. - Jeżeli statut nie przewiduje likwidacji fundacji lub jego postanowienia w tym przedmiocie nie są wykonywane, w wypadkach wymienionych w ust. 1 organ, o którym mowa w art. 13, zwraca się do sądu o likwidację fundacji. - W wypadkach innych niż przewidziane w ust. 1 likwidacja fundacji może nastąpić tylko na mocy przepisu ustawy. - Jeżeli statut fundacji nie określa przeznaczenia środków majątkowych pozostających po jej likwidacji, sąd orzeka o przeznaczeniu tych środków z uwzględnieniem celów, którym fundacja służyła. Art. 15a - W stosunku do fundacji korzystającej ze środków publicznych i prowadzącej działalność na obszarze całego kraju, w zakresie działalności prowadzonej na obszarze właściwości miejscowej samorządu powiatowego, starosta wykonuje uprawnienia wynikające z przepisów art. 12-15. - Zadania starosty, o których mowa w ustawie, są zadaniami z zakresu administracji rządowej. Art. 16 Nabycie przez fundację w drodze spadku, zapisu lub darowizny pieniędzy lub innych rzeczy ruchomych albo praw majątkowych jest wolne od podatku od spadków i darowizn. Art. 17 Spory majątkowe, w których stroną jest fundacja, rozpoznaje sąd. Art. 18 Ilekroć w ustawie jest mowa o właściwym ministrze, rozumie się przez to również kierownika właściwego urzędu centralnego. Art. 19 - Fundacje zagraniczne mające siedzibę za granicą mogą tworzyć przedstawicielstwa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. - Utworzenie przedstawicielstwa wymaga zezwolenia, które oznacza jednocześnie zgodę na podjęcie działalności określonej w zezwoleniu. Zezwolenie wydaje minister właściwy ze względu na zakres swego działania oraz cele utworzenia przedstawicielstwa. - Zezwolenie może być wydane, jeżeli utworzenie przedstawicielstwa ma służyć realizacji celów określonych w art. 1; jeżeli przedstawicielstwo ma prowadzić także działalność gospodarczą, stosuje się odpowiednio przepis art. 5 ust. 5 zdanie pierwsze. - Przedstawicielstwo jest obowiązane przestrzegać przepisów prawa obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. - Minister właściwy ze względu na zakres swego działania oraz cele utworzenia przedstawicielstwa może cofnąć zezwolenie, jeżeli przedstawicielstwo nie dotrzymuje warunków określonych w zezwoleniu lub w istotny sposób narusza przepisy prawa obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo interes państwa. - Jeżeli przedstawicielstwo lub reprezentowana przez nie fundacja naraża na szkodę bezpieczeństwo lub inny ważny interes państwa, właściwy minister może zawiesić zezwolenie. Zawieszenie zezwolenia powoduje - do czasu podjęcia decyzji w sprawie cofnięcia zezwolenia - bezzwłoczne zaprzestanie działalności objętej zezwoleniem bez odszkodowania z tego tytułu. - W sprawach działalności gospodarczej przedstawicielstwa stosuje się ponadto przepisy odrębne, dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przedstawicielstwa podmiotów zagranicznych. Art. 20 Przepisy niniejszej ustawy nie naruszają przepisów GCOP http://www.gcop.gliwice.pl/php Kreator PDF Utworzono 25 January, 2011, 11:47 prawa prywatnego międzynarodowego.

Kolejne postulaty to, że:

Firma Owsiaka Złoty Melon wyprowadza pieniądze z WOŚP poprzez niejasne powiązania finansowe.

Na czym polega manipulacja? Na słowie „niejasne" oraz sugestii, że ZM należy do Owsiaka. Firma Złoty Melon jest w 100 proc. własnością WOŚP (sprawozdanie finansowe, strona 21). Co za tym idzie, wszelkie zyski ze Złotego Melona trafiają do właściciela, czyli właśnie fundacji. Celem istnienia Złotego Melona jest prowadzenie działalności komercyjnej, której OPP jako zwolniona z podatków prowadzić nie może: ZM sprzedaje gadżety WOŚP-owe, koszulki itp., a także organizuje szkolenia komercyjne dla firm, z czego zysk trafia na konto WOŚP. Sam Owsiak w Złotym Melonie pełni jedynie funkcję prezesa zarządu: KRS. Woodstock jest finansowany z pieniędzy pochodzących z puszek. Na czym polega manipulacja? Na tym, że nie jest :) W zasadzie do obalenia tego kłamstwa wystarczy treść punktu „Wyszczególnione przez matkę kurkę ogromne marnotrawstwo zebranych środków”, ale skoro twierdzę, że nie jest finansowany z puszek, to wypadałoby wskazać, skąd jest, skoro organizuje go WOŚP. To akurat dość oczywiste: finansują go głównie sponsorzy, kwota ta jest wykazana w sprawozdaniu, np. w 2012 roku, na stronie 15 czytamy: Przychody z darowizn rzeczowych i celowych: 11 219 740,70 zł. Ze sprawozdania z 2009 r. na stronie 60 możemy dowiedzieć się, ile kosztuje Woodstock: 2 661 877,57 zł w 2009 roku. Nawet jeśli dzisiaj kosztuje dwukrotnie więcej (a nie kosztuje), to kwota darowizn od sponsorów wystarcza w zupełności. Na marginesie: sponsorzy WOŚP.

Jeśli chodzi o mnie rękami nogaami i całym sercem jestem za Jurkiem Owsiakiem, Wośpem i Woodstockiem teraz Poland Rockiem.Tutaj też pojawiła się średni przyjemna sprawa. Mianowicie nazwa woodstock pochodzi od fesiwalu w Stanach Zjednoczonych, który rozpoczął się nieco wcześniej bo w 1964 roku.Festiwal nota bene odbywał się w miejscowości Bethel ( Od tej nazwy mamy również jeden zespół muzyczny w Polsce z bardzo przystojnym wokalistą na czele) a Woodstock to po prostu więkasza bardziej znana miejcowośc w pobliżu festiwalu. Jurek wraz z ekipą telewizyjną był tam jeśli dobrze pamiętam dwa albo trzy razy. Spodobał mu się klimat, nastrój i zabawa amerykanów i nietylko na festiwalu i postanowł przenieść go w całości do Polski. Razem z atmosferą i nazwą. Z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa przyznaję, że udało mu się to. Takiej atmosfery jak na Woodstocku nie było na żadnym innym festiwalu na jakim byłam.

Jurek swoją zminę tłumaczy następująco:

"Przez 23 lata, dzięki ogromnej życzliwości i przyjaźni organizatorów amerykańskiego Woodstock, korzystaliśmy z tej nazwy, konsekwentnie budując jednak swoją własną, niezależną wizję tego, jak nasza impreza ma wyglądać. Zbudowaliśmy festiwal niekomercyjny, nie nastawiony na zysk, za to nastawiony na ludzi, mający wymiar wydarzenia społecznego i obywatelskiego. Minione 23 lata wyczerpały możliwość korzystania z nazwy Woodstock w takim wymiarze. Dziś tę sprawę przejęła komercyjna agencja, która proponuje nowe zasady wykorzystania marki amerykańskiego festiwalu. A przecież siłą naszego spotkania w Kostrzynie nad Odrą jest niezależność! Przy okazji 24-tej edycji nadszedł więc czas na zmianę i na nową nazwę. Wróciliśmy więc całkowicie swojej, autorskiej marki, do której mamy wszelkie prawa. Zapraszamy więc na jedyny w swoim rodzaju PolAndRock Festival – w Kostrzynie nad Odrą, w Polsce! "

Więcej: https://www.antyradio.pl/Muzyka/Rock-News/Przystanek-Woodstock-zmienia-nazwe-festiwalu-20922

Wplatając trochę tekstu prawnego ;)

Zgodnie z artykułem 120 Ustawy o Prawie własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.) nazwa, lub logo to znak towarowy, którym może być każde oznaczenie dające się przedstawić w sposób graficzny. Ważne jednak, aby nadawało się do odróżnienia jednych towarów od drugich. Logo jest prawnie chronionym, niepowtarzalnym elementem produktu lub też innym przedstawieniem symbolu, marki, stowarzyszenia, organizacji, a nawet rzeczy abstrakcyjnych, takich jak idee. W dzisiejszych czasach firmy coraz częściej zamieszczają na swoich stronach internetowych czy szyldach reklamowych zastrzeżone znaki towarowe. Przedsiębiorcy czynią to głównie w celach promocyjnych oraz aby uwiarygodnić się w oczach potencjalnych klientów.

Kończąc swoje wywody i mądre artykuły prawnicze, chciaaby, powiedzieć czym to wszystko jest dla NORMALNEGO ZWYKŁEGO SZAREGO CZŁOWIEKA JAK JA. (Jednak w przyszłości myślę że będę topową blogerką

Wośp to piękna inicjatywa, którą pamiętam od dziecka. Jednocząca Polaków w realizowaniu wspólnego celu, którym jest zwykła ludzka pomoc. Pamiętam, że nawet jako mała dziewczynka pamiętam uśmiech wolontariuszy i dumę z noszenia serduszka. Jest to inicjatywa dobrowolna można wrzucić chociażby grosik jednak NIE TRZEBA. Zebrane pieniądze w tym roku ponad 22 miliony trafiają do osób chorych potrzebujących. Teraz naturalną myślą osób do których wośp nie przemawia jest: No cóż średnio mądra dziewczyna, myśli że da złotówkę i kupi pieluszkę dla niemowlęcia. Każdy przecież wie, że Owsiak się nie rozlicza za szczegółowo. Dzięki takim dziewczynkom szybciej rozbuduje kopalnię uranu i wyjedzie na wakacje. Chciałam tę myśl jakoś wyróżnić ale niestety nie jestem jeszcze na takim etapie blogerskiego życia, żeby wszystko działało. No więc moje zdanie na ten temat jest takie, że osobiście uważam siebie za mocno ponad średnio mądrą ;) Co do Owsiaka to nawet jakby rzeczywiście zgarnął milion czy dwa (Jak podają różne źródła) dla siebie, to ja bym mu jeszcze jeden dołożyła. Wymyślił tak piękną inicjatywę, włożył w to tyle pracy i zaangażowania, nerwów stresu nieprzespanych nocy. Musiał przejść jakąś drogę, żeby osiągnąć to wszystko i być tym kim jest. Z pewnośćią nie była to droga pachnąca coco chanel i usłana chusteczkami od prady. Także kończąc temat pomówień i plotek, ja uważam ŻE JURKOWI ZWYCZAJNIE PO POLSKU TO SIĘ NALEŻY. Kończąc temat woodstocku czy Poland Rocku jest to bezkonkurencyjnie najpiekniejszy festiwal świata opierający się na przyjaźni, wsparciu i dobrej zabawie. Niedowiarkom zdecydownie polecam sporóbować zjawić się chociaż na parę godzin. Rozpoczęłabym jeszcze temat narkotyków i pruderyjnego seksu, który podobno jest tam na każdym kroku. Jednak myślę, że wtedy tego wypracowania bym nie skończyła ;) W jednym zdaniu narkotyki są niestety wszedzie i nie ma na to lekarstwa, jednak będąc 7 razy na festwialu mogę śmiało ocenić że ilość ludzi pod wpływe, środków odurzających wcale nie odbiega od tych na openerze, orange warsaw festivalu, a jest znacznie mniejszy od tych na tumorrowlandzie. Pruderyjny seks pojawia się tylko i wyłącznie w gazetach, Nie zaprzeczam, że może ludzie zabawiają się miedzy sobą w namiotach, dlaczego nie? Jednak nie jest tak jak to bywa opisywane w gazetach, na oczach wszystkich. Przypominam, że na ten festiwal przyjeżdżają również rodziny z dziećmi i doskonale się bawią.

Ostatnia kwestia poruszona w tym WYPRACOWANIU oświadczenie: Fundacja kupiła ogromną ilość sprzętu - kilkadziesiąt tysięcy urządzeń - dlatego sami nie jesteśmy w stanie kontrolować prawidłowości wykorzystania każdego z aparatów. Świetnie natomiast sprawdza się w tym zakresie kontrola społeczna. Poprzez otrzymywane od społeczeństwa sygnały jesteśmy w stanie skutecznie interweniować w każdym z takich przypadków. W praktyce, Fundacja reaguje na każdą otrzymaną informację, że przekazana aparatura jest użytkowana niezgodnie z jej życzeniem np. gdy szpital próbuje robić badania na otrzymanej w darze aparaturze odpłatnie lub przekazuje aparat do innego oddziału szpitalnego niż wskazany w umowie darowizny.Ponadto, gdy ma dojść do jakiejkolwiek zmiany struktury prawnej publicznej jednostki opieki zdrowotnej, jednostka taka powinna zwrócić się do Fundacji z prośbą o wyrażenie zgody na przeniesienie otrzymanej w darze aparatury lub sprzętu do nowopowstającej lub innej jednostki. Przed udzieleniem zgody Fundacja zawsze bada wszystkie okoliczności w/w zmiany i sprawdza zasadność przeniesienia, tak aby aparatura dalej była wykorzystywana w leczeniu lub diagnozowaniu osób, dla których została przeznaczona i zawsze nieodpłatnie.

I love the way you lie

Kalendarz

Strony

Archiwum

Archiwum styczeń 2019

Imprezy masowe a prawo

Prawo do Azylu

Art. 56. Prawo azylu

RODO cóż to takiego?

Prawo Morskie ^^^^^

MUREM ZA OWSIAKIEM

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31	01	02	03